Evet atanamayanlar adlı kitaptan sonra başladığım yeni kitap ise nobel ödüllü yazarımız Orhan Pamuk un kafamda bir tuhaflık isimli romanı. Kitabın ismi en dikkat çekici yani ben de kafamda büyük bir tuhaflık hissetmiyor değilim hani o yüzden çıkar çıkmaz okumak istedim. Tabi bu kitapları okumam için bana gönderen değerli arkadaşıma da teşekkür etmeden edemeyeceğim. Kendisi çok uzaklardaki kaf dağında yaşıyor olsa da değerli birisi :)
Gelelim kitaba yeni başladım evet hatta henüz 50. sayfadayım ama buraya kadar güzel giden içimizden birinin hikayesi anlatılıyor. Güzel akıcı bir dili var sanırım bunu söylememe gerek yok Orhan Pamuk için zira kendisi nobel ödüllü bir yazar... Bakalım kitabın sonunda yeniden yorumlarım ama şimdilik beni sıkmayacağını anladım .. kitabın sonunda görüşürüz...
Kitabi yeni bitirdim bilmem inanır misiniz bazı kitaplar ölüme sürükler insani bu kitap da atanamamak ile ilgili hiç bir şey olmamasına rağmen insanda tuhaf bir şey hissettiriyor,edebiyatlarına da verdikleri isim gibi üç günlük dünya edebiyatının hakkini veriyorlar. Eğer intihar eğilimindeyseniz elinize dahi almayın kendinizi bir ipin ucunda bulabilirsiniz ... insani öldüren tek kitap olarak listeye eklenebilir nitelikte zira. Sahi bu kitap yüzünden intihar etsek suçlu kim olur? bu arada kitabi anlamayı da beklemeyin ..... Evet bir kitabı okuyup gerçekten ciddi ciddi ölmeyi düşünebilir mi insan. kitabı bitirdiğim zaman hemen yazarın mail adresini aradım birebir ulaşabileceğim, derdimi yaşadıklarımı duygularımı anlatabileceğim, nasıl olur da böyle bir ruh haline girmeme sebep olduğunu anlatabileceğim bir iletişim adresi. ama böyle bir şey bulamadım ya gerçekten iyice aramadım ya da bilerek böyle bir iletişim yaşansın istemediler .. Sanmıyorum aslında ama olsun.. Doğrusunu söylemek gerekirse benim hayatımın en berbat geçen dönemlerinde olduğum için oradaki karakterle özdeşleşip yok olup gitmek istemiş olabilirim... Kitaplar işte insana her türlü duyguyu hissettirebiliyor, bir ara bilirsiniz murat kekillinin bu akşam ölürüm beni kimse tutamaz dediği şarkıyı dinleyip intihar edenlerin olduğunu duymuştuk, gerçek mi şehir efsanesi mi olduğunun öğrenemedik ama akıllarda bu böyle kaldı.. Belki bu kitabında öyle bir etkisi vardır.. Belki de sadece ben böyle hissetmişimdir. Hem zaten atanamayan bir öğretmenin, atanamayanlar adlı kitabını okuyup intihar etmesini kim umursar ki... Yine de biz bu kitabı yazan Başar Öztürk e teşekkür edelim, böyle berbat şeylere sürüklediği için :) bu şakaydı tabi.. neyse ki o ruh halini geçirdim, yarın ne olacağı bilinmez.. Yeniden söylüyorum intihara eğilimliyseniz okumayın ... İLK YAŞAMIMDI, ACEMİLİĞİME GELDİ...
Umutların tukendigi çok zamanlar oluyor, dünya bombos, hayat anlamsız, yasamak için tek bir sebebinin olmadıgı, istedigin gibi yasayamadıgın bir dunya.. Hatta git gide kendini bir matrix in içinde hissettigin sadece belki de her seyi sanal yasadıgın idealar dünyası. Sanal sohbetler, sanal arkadaslar, diziler filmler,sosyal medyada hayatlarını takip ettigin ama normalde hiç rastlamadıgın ve belki de ölene kadar hiç görmeyeceğin insanlar...
istedigini elde edemedigin, hayalini kurdugun hayatı yasayamadıgın, ve hiç bir zaman hakkını alamadıgın adaletsiz gercek dünya.. bunları düsündükçe sanal ortamın kendi iç dünyasında yasamak belki daha mantıklı geliyor, 10 metre karelik odalarda parlak bir ekranda yasadıgın gülmeleR, aglamalar, ve gereksiz bir sürü şey...
güttükçe gercek dünyadan çıkıp sanal dünyada hapsolma... sonucta bir dünya var belki de kendini iyi hissettigin, derdini tasanı paylastıgın..
yasamak zorundayız elbette tek bir umut kırıntı mızın dahi kalmadığı zamanlarda bile.. ölmek kolay değil zira. diyordu ya bir şarkıda
